Op de Nederlandse huizenmarkt

Ergens in de nazomer van 2012 besloten we op jacht te gaan naar een woning in Nederland. Koop of huur, daar waren we nog niet helemaal uit. We wisten op dat moment ook nog niet hoe snel de verkoop van ons huis in Larvik zou gaan, of en hoe lang we daar iets zouden moeten huren, hoe de huizenprijzen zich verder zouden ontwikkelen in Noorwegen en Nederland. Je kunt natuurlijk veel plannen, maar je kunt niet alles helemaal dichttimmeren. Op een gegeven moment zet je een stap en dan ben je onderweg. Je weet wat de bestemming is, maar niet welke afslagen, hobbels en doodlopende steegjes je tegen gaat komen.

Die bestemming was trouwens nog lange tijd helemaal niet zo duidelijk, het was niet zo dat we absoluut in een bepaalde plaats wilden wonen. Daarom stelden we heel rationeel een lijstje met criteria op: stad - niet te groot, niet te klein -, oud centrum, goede spoor- en wegverbindingen, centraal gelegen zodat we op verschillende plekken zouden kunnen werken zonder drie uur enkele reis kwijt te zijn, en nog wat van die dingen. Zo kwamen we op vijf plaatsen uit waarvan er na een tijdje eentje afviel, voornamelijk op gevoel. Funda werd binnenstebuiten gekeerd, honderden woningen werden gescreend door John waarvan een aantal op "volg"lijstje belandde. We vergaapten ons aan aantrekkelijk gefotografeerde keukens en badkamers, maar verbaasden ons ook over het grote aantal rommelige foto's. Kom op mensen, als je je woning wilt verkopen, kun toch op z'n minst even het speelgoed van de kinderen opruimen voordat er foto's gemaakt worden!

Na een aantal weken virtueel rondkijken, kwam het moment om bezichtigingen af te spreken. Dat bleek nog niet eens eenvoudig te zijn. Crisis of geen crisis, niet alle makelaars blijken even hard te rennen voor hun klanten, in ieder geval niet als de bezichtigingen in het weekend moeten plaatsvinden. Iets anders wat ons opviel, was dat er over het algemeen niet nagebeld werd. Is het normaal dat ik dat vreemd vind in de huidige markt? Waarom niet wat harder je best doen? Niet echt ons probleem natuurlijk, maar toch jammer voor de verkopende partij.

Een paar weekends vlogen we (letterlijk) heen en weer, scheurden door Nederland in een geleend brik waarvan de eerste versnelling het loodje had gelegd en het elke keer weer een verrassing was of-ie in z'n achteruit wilde, en doorkruisten steden op bij het station gehuurde fietsen (echt handig, aanrader!). Voor we het wisten, waren we alweer terug in Noorwegen, in het gewone ritme van werken en intussen ook van dozen pakken, gemeubileerde huurwoning regelen, opslag regelen etc., want ons huis was verkocht.

Hoewel we vantevoren ingeschat hadden dat we in het voorjaar van 2013 iets zouden kopen, zetten we, net als een relatief groot aantal anderen, al in december onze handtekening onder een koopcontract. We hadden weer een afslag genomen.

(R)Emigreren: Bepaalt 1 letter het verschil tussen stoer en mislukt?

Binnenkort komt er een einde aan zes jaar bloggen over het leven in Noorwegen. We gaan weer in Nederland wonen. Remigreren, hoe is dat eigenlijk? Over emigreren wordt een stuk meer geschreven dan over remigreren. Emigreren is spannend, stoer, een beetje exotisch ook. Remigreren is... ja, wat is het eigenlijk? Maakt die ene letter echt zo veel uit?

Een tijdje geleden kreeg op mijn blog over Noorwegen en het feit dat we besloten hadden weer in Nederland te gaan wonen een reactie van een andere Nedernoor. Ze schreef iets in de trant van "wij hebben het helaas ook niet gered". Toen ik dat las dacht ik twee dingen:
1. Jeetje, wat vervelend voor je
2. Blijkbaar ben ik in mijn blog niet echt duidelijk geweest, want het gevoel van "niet gered" is bij ons helemaal niet aan de orde.

Toch is het wel iets om even bij stil te staan. Een veel gehoorde klacht van terugkeerders is dat ze het gevoel hebben door hun omgeving als mislukkeling te worden beschouwd (ze hebben het immers "niet gered" - want welke gek keert er anders terug naar Nederland?). Vertrekkers, inclusief wijzelf een aantal jaren geleden, werken hier misschien onbewust aan mee. Het is zo makkelijk om te zeggen "Ach, het ergste wat er kan gebeuren, is dat we na een tijdje teruggaan naar Nederland." Maar is dat zo erg dan? En kan er echt niets ergers gebeuren? Nee, natuurlijk is dat niet erg, en natuurlijk kunnen er een hoop dingen gebeuren die een stuk vervelender zijn. Denk maar even na en vul in...

Hoe je een terugkeer ervaart, is voor een groot deel afhankelijk van de verwachtingen waarmee je destijds vertrokken bent. Zag je voor je dat je in je nieuwe land een "nieuw leven" zou opbouwen, dat je daar altijd zou blijven? Als ik terugdenk, zie ik dat mijn plannen en verwachtingen niet zo ver strekten. Ik wilde in een land wonen met veel ruimte en een mooie natuur. Wat dat betreft was Noorwegen een goede keuze. Letterlijk elke dag denk ik hier wel een keer "ah mooi". Als ik uit het raam kijk, aan het hardlopen ben, in de auto zit. Het is een prachtig land en de ruimte ga ik zeker missen.
Naast ruimte en natuur ging het vooral om de uitdaging: iets nieuws, iets anders, word ik de taal machtig, vind ik werk, hoe verloopt het contact met de Noren? Die behoefte aan uitdaging had vast ook op vele andere manieren bevredigd kunnen worden, maar het werd dus een periode in een ander land.

"Heb jij er spijt van dat we naar Noorwegen zijn gegaan?", vroeg ik laatst aan John. "Totaal niet", zei hij. Mooi, ik ook niet.
"Beschouw je het als een mislukking dat we nu weer naar Nederland gaan?" "Nee, hoezo?" - onbegrijpende blik - "Het is gewoon tijd om weer wat anders te gaan doen". En zo is het!

Het afgelopen halfjaar hebben we al veel geregeld voor onze verhuizing. Het was en is een hoop werk, dat zal ik niet ontkennen. Wie houdt van een rustig voortkabbelend leventje moet vooral niet remigreren. Maar die mensen emigreren waarschijnlijk ook niet, dus dat is dan geen probleem.
We krijgen veel praktische hulp van familie en vrienden in Nederland. En hier in Noorwegen? Mijn collega's leven mee. Ze vinden het reuze spannend, verhuizen naar een ander land...