Ergens in de nazomer van 2012 besloten we op jacht te gaan naar een woning in Nederland. Koop of huur, daar waren we nog niet helemaal uit. We wisten op dat moment ook nog niet hoe snel de verkoop van ons huis in Larvik zou gaan, of en hoe lang we daar iets zouden moeten huren, hoe de huizenprijzen zich verder zouden ontwikkelen in Noorwegen en Nederland. Je kunt natuurlijk veel plannen, maar je kunt niet alles helemaal dichttimmeren. Op een gegeven moment zet je een stap en dan ben je onderweg. Je weet wat de bestemming is, maar niet welke afslagen, hobbels en doodlopende steegjes je tegen gaat komen.
Die bestemming was trouwens nog lange tijd helemaal niet zo duidelijk, het was niet zo dat we absoluut in een bepaalde plaats wilden wonen. Daarom stelden we heel rationeel een lijstje met criteria op: stad - niet te groot, niet te klein -, oud centrum, goede spoor- en wegverbindingen, centraal gelegen zodat we op verschillende plekken zouden kunnen werken zonder drie uur enkele reis kwijt te zijn, en nog wat van die dingen. Zo kwamen we op vijf plaatsen uit waarvan er na een tijdje eentje afviel, voornamelijk op gevoel. Funda werd binnenstebuiten gekeerd, honderden woningen werden gescreend door John waarvan een aantal op "volg"lijstje belandde. We vergaapten ons aan aantrekkelijk gefotografeerde keukens en badkamers, maar verbaasden ons ook over het grote aantal rommelige foto's. Kom op mensen, als je je woning wilt verkopen, kun toch op z'n minst even het speelgoed van de kinderen opruimen voordat er foto's gemaakt worden!
Na een aantal weken virtueel rondkijken, kwam het moment om bezichtigingen af te spreken. Dat bleek nog niet eens eenvoudig te zijn. Crisis of geen crisis, niet alle makelaars blijken even hard te rennen voor hun klanten, in ieder geval niet als de bezichtigingen in het weekend moeten plaatsvinden. Iets anders wat ons opviel, was dat er over het algemeen niet nagebeld werd. Is het normaal dat ik dat vreemd vind in de huidige markt? Waarom niet wat harder je best doen? Niet echt ons probleem natuurlijk, maar toch jammer voor de verkopende partij.
Een paar weekends vlogen we (letterlijk) heen en weer, scheurden door Nederland in een geleend brik waarvan de eerste versnelling het loodje had gelegd en het elke keer weer een verrassing was of-ie in z'n achteruit wilde, en doorkruisten steden op bij het station gehuurde fietsen (echt handig, aanrader!). Voor we het wisten, waren we alweer terug in Noorwegen, in het gewone ritme van werken en intussen ook van dozen pakken, gemeubileerde huurwoning regelen, opslag regelen etc., want ons huis was verkocht.
Hoewel we vantevoren ingeschat hadden dat we in het voorjaar van 2013 iets zouden kopen, zetten we, net als een relatief groot aantal anderen, al in december onze handtekening onder een koopcontract. We hadden weer een afslag genomen.
Die bestemming was trouwens nog lange tijd helemaal niet zo duidelijk, het was niet zo dat we absoluut in een bepaalde plaats wilden wonen. Daarom stelden we heel rationeel een lijstje met criteria op: stad - niet te groot, niet te klein -, oud centrum, goede spoor- en wegverbindingen, centraal gelegen zodat we op verschillende plekken zouden kunnen werken zonder drie uur enkele reis kwijt te zijn, en nog wat van die dingen. Zo kwamen we op vijf plaatsen uit waarvan er na een tijdje eentje afviel, voornamelijk op gevoel. Funda werd binnenstebuiten gekeerd, honderden woningen werden gescreend door John waarvan een aantal op "volg"lijstje belandde. We vergaapten ons aan aantrekkelijk gefotografeerde keukens en badkamers, maar verbaasden ons ook over het grote aantal rommelige foto's. Kom op mensen, als je je woning wilt verkopen, kun toch op z'n minst even het speelgoed van de kinderen opruimen voordat er foto's gemaakt worden!
Na een aantal weken virtueel rondkijken, kwam het moment om bezichtigingen af te spreken. Dat bleek nog niet eens eenvoudig te zijn. Crisis of geen crisis, niet alle makelaars blijken even hard te rennen voor hun klanten, in ieder geval niet als de bezichtigingen in het weekend moeten plaatsvinden. Iets anders wat ons opviel, was dat er over het algemeen niet nagebeld werd. Is het normaal dat ik dat vreemd vind in de huidige markt? Waarom niet wat harder je best doen? Niet echt ons probleem natuurlijk, maar toch jammer voor de verkopende partij.
Een paar weekends vlogen we (letterlijk) heen en weer, scheurden door Nederland in een geleend brik waarvan de eerste versnelling het loodje had gelegd en het elke keer weer een verrassing was of-ie in z'n achteruit wilde, en doorkruisten steden op bij het station gehuurde fietsen (echt handig, aanrader!). Voor we het wisten, waren we alweer terug in Noorwegen, in het gewone ritme van werken en intussen ook van dozen pakken, gemeubileerde huurwoning regelen, opslag regelen etc., want ons huis was verkocht.
Hoewel we vantevoren ingeschat hadden dat we in het voorjaar van 2013 iets zouden kopen, zetten we, net als een relatief groot aantal anderen, al in december onze handtekening onder een koopcontract. We hadden weer een afslag genomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten