woensdag 12 november 2014

In een paar jaar tijd was de arbeidsmarkt compleet veranderd

Sandra aan de ontbijttafel in het pension
Sandra (45) runde samen met haar partner Tom vier jaar een pension in Duitsland. Toen zij in 2012 terugkwam in Nederland, bleek de arbeidsmarkt behoorlijk veranderd. 
Sandra is lid-vrijwilligster bij de webredactie van WerkVinden 2.0, een initiatief van en voor werkzoekenden. Daarnaast heeft zij verschillende tijdelijke banen. Samen met Tom woont zij in Alphen aan den Rijn.

Haar ambitie: een veelzijdige baan als office manager of vergelijkbaar: in elk geval een combinatie van organisatorische en secretariële/administratieve taken. Het liefst ook nog met gebruik van talen, met name Duits.

Lange aanloopfase

Tom en ik liepen al langere tijd rond met het gevoel “is dit het nu?” en wilden graag dichter bij de natuur zijn. Een pension runnen leek ons een goede mogelijkheid om deze manier van leven te realiseren. In eerste instantie hebben we naar meerdere landen gekeken, o.a. Canada en Ierland. Waar we vooral op letten was ligging van het pension, of het pand in goede staat was en hoe de markt voor toerisme was. Uiteindelijk kwamen we bij Duitsland uit, en ook daar zijn we niet over één nacht ijs gegaan. We hebben heel wat pensions bezocht voordat we onze keuze maakten. We wilden namelijk een pension dat nog in bedrijf was, zodat we niet op nul hoefden te beginnen.
Het werd een pension met acht kamers in de prachtige regio Hunsrück, tussen de Moezel en de Rijn.

Moeizame start

In juni 2008 gingen we open. Dat was later dan we hadden gewild en te laat om volop te kunnen profiteren van het vakantieseizoen. Bovendien liep het pension in de periode voor de overname niet zo heel goed, waardoor we toch nog bijna op nul moesten beginnen.
Helaas werd net dat jaar de crisis duidelijk voelbaar. We hadden relatief veel uitgaven hadden en weinig inkomsten; op termijn een onhoudbare situatie. We zagen al snel in dat één van ons een “gewone” baan zou moeten zoeken, in Duitsland óf in Nederland.

Tom kon weer aan de slag bij zijn oude werkgever en keerde terug naar Nederland. Sandra bleef in Duitsland om het pension te runnen zodat ze er op financieel vlak niet bij in zouden schieten.
Bijna elk weekend kwam Tom over om te helpen in het pension: vrijdagmiddag heen, zondag terug.

Olie en hout

Het grootste deel van de tijd stond ik er natuurlijk alleen voor in het pension en in het begin stuitte ik op allerlei zaken waar ik helemaal geen ervaring mee had. Zo stookten we bijvoorbeeld op olie en hout.Tja, dat was toch even iets anders dan de vertrouwde cv-ketel. Gelukkig waren de mensen uit het dorp erg behulpzaam.
Het dorp was klein, 450 inwoners, en het was best een klus om als nieuwkomer mijn plekje te vinden. Ik heb daar veel energie in gestoken, o.a. door actief mee te doen aan de lokale activiteiten. En natuurlijk door het dialect te leren begrijpen! Omdat ik in Nederland voor een Duits bedrijf had gewerkt, was mijn Duits best aardig, dacht ik….. Het zware dialect had echter bijzonder weinig met mijn keurige school-Duits te maken. Dat was dus even omschakelen.

Sandra’s inspanningen hadden resultaat. Zij integreerde goed in het dorp en raakte bedreven in het omgaan met alle onverwachte zaken waarmee je als pensionhouder nu eenmaal te maken hebt.

24/7

Het pension in Duitsland
Het ging best goed met het pension, vooral nadat we besloten hadden ons niet alleen op vakantiegangers te richten, maar ook op mensen die voor hun werk langere tijd in de regio moesten verblijven. Dat zorgde voor stabielere inkomsten. Naarmate de mensen uit het dorp mij beter leerden kennen, kregen we ook meer gasten via hen.
Vrije tijd had ik weinig. Je kunt gerust stellen dat ik 24/7 aan het werk was. Als pensionhouder ben je immers manager, secretaresse, gastvrouw en klusjesvrouw tegelijk. Ik zag wel in dat ik dat geen jaren vol zou houden. 

Knoop doorhakken

Het was duidelijk dat het pension, ondanks alle verbeteringen, nooit rendabel genoeg zou worden om met z’n tweeën van te leven. We hadden afgesproken dat we er mee zouden stoppen op het moment dat het financieel nog verantwoord was. Daar stond ik volledig achter, maar toch was het voor mij een besluit waar ik lang tegenaan heb gehikt; ik voelde me thuis in het dorp en was gaan houden van het leven daar.
Uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt en in de zomer van 2012 ben ik teruggegaan naar Nederland.

Wennen

Het heeft een tijd geduurd voordat ik weer “geland” was in Nederland. Ik moest enorm wennen aan de drukte en de anonimiteit. Door het harde werken en doordat ik zoveel energie had gestoken in het integreren in Duitsland, had ik gebeurtenissen in Nederland maar zijdelings meegekregen. De eerste tijd voelde ik me echt een vreemde in eigen land. 

Arbeidsmarkt

Ik ging op zoek naar een baan als secretaresse/office manager Naar mijn idee had ik veel te bieden: mijn eerdere werkervaring in Nederland, aangevuld met die enorme variatie aan werkzaamheden die ik als pensionhoudster had gedaan. En, niet te vergeten, een flinke portie levenservaring, zelfstandigheid, doorzettingsvermogen en een uitstekende beheersing van de Duitse taal.

Ik was er op voorbereid dat het op de arbeidsmarkt niet meteen van een leien dakje zou gaan, maar dat het zó lastig zou zijn om een baan in mijn richting te vinden, had ik niet verwacht. Er waren soms wel driehonderd sollicitanten en mijn cv sprak dan blijkbaar toch niet voldoende aan. Ook de uitzendbranche was naar mijn idee erg veranderd. Ik was nog gewend om persoonlijk te woord gestaan te worden, maar nu werd ik alleen nog maar doorverwezen naar de website. Ik vond dat minder prettig.

Terwijl ik dacht dat mijn ervaring als zelfstandig ondernemer in het buitenland een meerwaarde zou hebben, bleek het tegendeel het geval te zijn. De meeste werkgevers toonden weinig interesse in wat ik daar gedaan had. Soms had ik tijdens sollicitatiegesprekken zelfs het gevoel dat ik mijn keuzes en mijn terugkeer naar Nederland moest verdedigen.

Dat laatste speelde overigens niet alleen bij sollicitaties, maar ook in het dagelijks leven.

Natuurlijk waren er mensen die oprechte belangstelling hadden voor mijn ervaringen, maar ook in de familie en kennissenkring heb ik meegemaakt dat men mij wat meewarig bekeek, zo van “Ach, het Duitse avontuur is mislukt”. Dat is zo anders dan hoe ik het zelf voel. Voor mij was het een geweldige ervaring die ik voor geen goud had willen missen!

Aan de slag

Stilzitten is niets voor mij, dus heb ik vanaf het begin van alles aangepakt, zowel tijdelijke banen  als vrijwilligerswerk. Ik vind het belangrijk om in het arbeidsproces te blijven. Verder besteed ik aardig wat tijd aan het volgen van relevante workshops en aan netwerken. Volgens mij is dat nu dé manier om aan een leuke baan te komen.

Toekomst

Alphen is prima, maar natuurlijk hebben Tom en ik het er weleens over om landelijker te gaan wonen. Dat blijft toch trekken. Ik denk wel dat we de komende jaren nog in de randstad zullen blijven, in verband met werk.
Mijn droombaan heb ik nog niet gevonden, nee, maar ik blijf gewoon verder zoeken en heb er vertrouwen in dat het gaat lukken; de aanhouder wint!


Geen opmerkingen: