zondag 31 mei 2015

Wonen in Frankrijk en werken in Nederland: lastige spagaat of het beste van twee werelden?

Vijf jaar geleden vertrok Arne Horst ("bijna 41") naar een klein dorpje in de regio Nord - Pas de Calais, in het Noord-Westen van Frankrijk. Hij had en heeft nog steeds een Nederlandse werkgever. Gemiddeld is hij voor zijn werk twee dagen per week in Nederland. De rest doet hij vanuit huis.
Hoe is het om na je emigratie in Nederland te blijven werken; wat betekent het voor je integratie, voor praktische zaken en waar is je thuis?

Waarom het Noord-Westen van Frankrijk?
Ik ging graag op vakantie naar Frankrijk en net als de meeste anderen reed ik dan door naar het zuiden. Via mijn voormalige schoonfamilie maakte ik kennis met deze regio. Ik vond het meteen geweldig. Het is hier rustig en gemoedelijk, alsof de tijd veel langzamer gaat. Het landschap is prachtig: lieflijk en toch ook een tikje ruig, en je zit niet ver van zee. Daarnaast is het dicht bij Nederland. Vanuit de regio Rotterdam, waar ik destijds woonde, rijd je hier in drie uur naartoe. 

Hoe kwam je op het idee om hier te gaan wonen?
Voor mijn werk als consultant ICT & Onderwijs zat ik op verschillende plekken in Nederland en daarnaast werkte ik veel thuis. HNW (Het Nieuwe Werken) was bij ons gemeengoed, iedereen vond het heel normaal om geen vaste werkplek te hebben en via Skype of vergelijkbare systemen te overleggen. 

Mijn collega’s en vakgenoten woonden verspreid door Nederland. Sommigen zochten bewust een rustige omgeving op, zoals de Veluwe. Mij leek dat ook wel wat, zeker nadat ik vader was geworden. Toen dacht ik: “Waarom zou ik naar de Veluwe gaan als ik ook in Frankrijk kan wonen?”

Ik denk dat we ons vaak, bewust of onbewust, laten beperken door landsgrenzen. Ik probeer dat te voorkomen. Misschien heeft het ook met mijn achtergrond als aardrijkskundige te maken dat ik meer kijk naar natuurlijke barrières als landschap en klimaat. 

Natuurlijk speelden economische motieven ook een rol. Ik kwam intussen vaak in Les 7 Vallées in Noord-West Frankrijk en op een dag zag ik een advertentie voor een woonboerderij daar in de buurt. Voor een schappelijke prijs kon je een ruim huis kopen met een enorme lap grond. Dat gaf voor mij de doorslag om echt werk te gaan maken van mijn emigratieplannen.

Praktische hobbels
Net als iedereen die naar het buitenland verhuist, kregen wij te maken met praktische en bureaucratische hobbels. Zo ben ik waanzinnig veel tijd kwijt geweest aan het regelen van een zorgverzekering. Met een inkomen bij een Nederlandse werkgever en een woonplaats in het buitenland bleek dat een heel gedoe te zijn. 
Wat mij het meest verbaasd heeft, is hoe lastig het is om bij instanties de juiste informatie te krijgen. De ene medewerker zei dit, de volgende zei weer iets anders. Op een gegeven moment ging ik alles maar vastleggen; met wie ik gesproken had, wat die persoon gezegd had enzovoort.

Ook het meenemen van de hypotheek naar een woning in het buitenland bleek een moeilijk verhaal. Het kopen van een droomhuis moest daardoor even worden uitgesteld. Gelukkig is het in Frankrijk buiten de grote steden geen enkel probleem om een leuke huurwoning te vinden. Inmiddels heb ik trouwens wel een huis gekocht. Sinds twee jaar woon ik in een grote boerderij. Ik heb het er enorm naar mijn zin, ook nu ik er, na mijn echtscheiding, een groot deel van de tijd alleen woon. De ruimte is heerlijk en er is altijd wel wat te klussen.

Taal en integratie
In Nederland blijven werken heeft niet bijgedragen aan een snelle integratie, daar moet ik eerlijk in zijn. Zo is mijn Frans bijvoorbeeld lange tijd vrij matig geweest. Ik teerde vooral op mijn kennis van de middelbare school. Het heeft wel een paar jaar geduurd voor ik een wat hoger niveau had bereikt. 
Ik heb heel bewust tijd vrij moeten maken om deel te nemen aan het lokale leven. Met mijn werk zit je immers voor je het weet hele dagen achter de PC. Dat ik drie jonge kinderen heb, helpt zeker. Je komt makkelijk in contact met mensen en wordt automatisch betrokken bij allerlei activiteiten.

De kinderen voeden we bewust tweetalig op, zodat ze met de familie kunnen praten én om hen later meer keuzemogelijkheden te laten hebben voor een vervolgopleiding.
Op dit moment gaan ze in de buurt naar school, heel kleinschalig, ontspannen. Dat spreekt me aan. Het middelbaar en hoger onderwijs in Frankrijk is juist zeer prestatiegericht, tot het extreme toe. Dat vind ik minder. Daarom wil ik graag dat de kinderen later de mogelijkheid hebben in Nederland of België een opleiding te volgen. Of in Engeland, dat is immers ook heel dichtbij. Voorlopig is het nog niet zo ver, we zullen zien hoe het uitpakt. Misschien denken ze er zelf straks heel anders over.

Werk en zaken doen
Ik rijd nu al vijf jaar lang elke week een keer op en neer naar Nederland. Meestal ben ik daar twee dagen en overnacht ik bij familie. Het rijden vind ik geen enkel probleem, het is juist een fijne manier om mijn hoofd leeg te maken na een hectische werkdag. Ik houd van autorijden, dat helpt natuurlijk ook. Hoewel ik me in Nederland nog steeds prima thuis voel, is Frankrijk voor mij toch het echte thuiskomen. Als ik zo voorbij Lille het achterland in rijd, kan ik echt genieten. 

Langzaam maar zeker ben ik naast mijn baan ook het één en ander voor mezelf gaan doen. Ik fungeer als intermediair tussen Franse makelaars uit de regio en (veelal) Nederlanders of Britten die hier een woning of vakantiehuis willen kopen. Door mijn eigen ervaringen en goede kennis van de regio hoop ik het zoek- en koopproces voor hen gemakkelijker te maken. Als je hier een woning koopt, moet je nu eenmaal op andere zaken letten dan je gewend bent. Onderhandelen over een prijs en het uiteindelijk sluiten van een deal gaat ook anders dan in Nederland. Het grootste verschil is dat Fransen veel minder direct zijn dan wij. Als je hen “op z’n Hollands”  benadert, heb je voor je het weet je eigen glazen ingegooid.

Het lijkt misschien een vreemde stap om richting de makelaardij te gaan als je altijd in het onderwijs gezeten hebt, maar ik merk dat ik er veel van mijn vaardigheden in kwijt kan. Het gaat toch om contact, vertrouwen en het overdragen van kennis en informatie. Daarnaast komt mijn kennis van ICT goed van pas.

Thuis
Vijf jaar na mijn emigratie sta ik eigenlijk nog steeds met één been in Frankrijk en met één been in Nederland. Maar het voelt niet als een spagaat, ik zie mezelf eerder als brug tussen verschillende culturen.
Crépy in Nord-Pas-de-Calais is mijn thuis. Voorlopig blijf ik lekker hier wonen. Ja, door de keuzes die ik heb gemaakt, heb ik nu het beste van twee werelden.

Op www.fransedroomhuis.nl  en www.facebook.com/FranseDroomhuis vind je meer informatie over het huizenaanbod in de departementen Nord-Pas de Calais en Somme.

Geen opmerkingen: